Ik zie 6 rijen met schoolbanken, zij aan zij.
Ik zit ongeveer in het midden, ben 8 jaar en ben dom in Frans, zo zegt de lerares mevrouw Sabbe.
Wie gelooft haar?
Niemand behalve ik, ik beef als ik een werkwoord moet vervoegen en het weeral niet juist invul.
Zo gaan de jaren verder en ben ik nog steeds dom in Frans.
Terug niemand die er maar een woord over uitspreekt, want ik alleen zit met een minderwaardigheidscomplex over Frans.
Gelukkig is dat nu voorbij en spreek en schrijf ik Frans maar 40 jaren later zie ik mij nog steeds in de klas zitten en mevrouw Sabbe die aan mijn oren trekt wegens een domme leerlinge...
Het gevoel is beklemmend angstig en roept een onbehaaglijk gevoel op.
Ik vraag mij af hoeveel leerlingen er hier dagelijks mee rondlopen zonder gezien of gehoord te worden.
Zitten ze in stilte te huilen en voelen ze zich dom? Zijn ze hier alleen en niet geholpen?
Of waait het over en trekken ze zich dit niet aan?
Ik was er kapot van, niemand zag het, ik voelde het breken vanbinnen...
Ondraaglijke pijn, nog altijd meeslepend uit het verleden, met invloed op het heden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten